Επιτρέψτε μου να γράψω αυτή τη δημοσίευση σε πρώτο ενικό, γιατί ο χθεσινός αγώνας των κορασίδων ήταν για μένα ένας από τους πιο ιδιαίτερους, στα 19 χρόνια που βρίσκομαι στην ομάδα.
Είχα την χαρά να ζήσω από κοντά, ως φίλαθλος, την πολύ καλή γυναικεία ομάδα που είχε ο σύλλογος τη δεκαετία του '90. Θυμάμαι ακόμα το αήττητο πρωτάθλημα, τον τελικό του κυπέλλου και τις σπουδαίες πορείες στην Α' Κατηγορία. Δυστυχώς, το 2001 το τμήμα αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και διέκοψε τη λειτουργία του. Από το 2003, όταν και μπήκα στη διοίκηση του σωματείου, στριφογύριζε συνεχώς στο μυαλό μου η ιδέα της επανασύστασης των γυναικείων τμημάτων μπάσκετ. Άργησα βέβαια λίγο, αλλά τελικά είδα, με μεγάλη συγκίνηση μετά από 9 χρόνια, τον Προφήτη Ηλία να επανέρχεται στα γυναικεία πρωταθλήμα της ΕΣΚΑΝΑ, έστω και σε επίπεδο κορασίδων. Βέβαια ο δρόμος είναι ακόμη πολύ μακρύς, και στόχος είναι να καμαρώσουμε ξανά ψηλά σε μερικά χρόνια την γυναικεία μας ομάδα, αλλά με δικά μας παιδιά, και όχι με κομήτες. Όπως δηλαδή καμαρώναμε κάποτε την Ειρήνη, τη Βάσω, τη Βούλα, τη Βαρβάρα και τα άλλα κορίτσια.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους όσους βοήθησαν στη δημιουργία της ομάδας. Τον Σταύρο Θεοδωρόπουλο, χωρίς την παρότρυνση του οποίου ίσως να μην είχα προχωρήσει. Τον Γιώργο Συριανό, που προπονούσε τα κορίτσια στην περσινή μεταβατική χρονιά, αλλά και την τωρινή προπονήτρια, Μένια Δροσωτάκη. Φυσικά τους γονείς των κοριτσιών, που βρίσκονται πάντα δίπλα μου, και κυρίως τις ίδιες τις αθλήτριες.
Στον αγώνα με τη Μάνδρα, χάσαμε 54-12, αλλά ποιος νοιάζεται! Μέρες όπως κι αυτή καταλαβαίνω πως στον αθλητισμό υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το τελικό σκορ ενός αγώνα...
Στον ιστορικό αυτό αγώνα έπαιξαν μόλις έξι κορίτσια, αφού κάποιοι φαίνεται πως έχουν άλλες προτεραιότητες, ή η Μάνδρα πέφτει μακριά... Είχαμε και την Κατερίνα τραυματία που πάντως ήρθε μαζί μας και μπράβο της. Η σύνθεση μας: Σαμιώτη Π. 2, Διονυσίου, Παπαβασιλείου, Μυσιρλή, Χαϊδάκη, Σαμιώτη Αν. 10(1).
