Η ομάδα μας από σήμερα είναι πολύ-πολύ φτωχότερη. Ο Γιώργος Κατσαμάς, ένας άνθρωπος που κυριολεκτικά αφιέρωσε τη ζωή του στον Αθλητικό Όμιλο Προφήτη Ηλία, έφυγε εδώ και λίγες ώρες για τους ουρανούς.
Ο Γιώργος ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες. Τον Φεβρουάριο είχε προσβληθεί από πνευμονία και εισήχθη στο "Κρατικό", όπου κόλλησε κορονοϊό. Λίγες μέρες μετά μεταφέρθηκε στο "Σωτηρία", στην εντατική του οποίου έμεινε για πάνω από τέσσερις μήνες. Έδωσε γενναία μάχη, όμως δεν άντεξε. Οι γιατροί εδώ και καιρό μας προϊδέαζαν πως η κατάσταση της υγείας του ήταν μη αναστρέψιμη. Εμείς ελπίζαμε σε ένα θαύμα, που δυστυχώς, δε συνέβη ποτέ...
Το όνομα του Γιώργου Κατσαμά, ήταν εδώ και πολλά χρόνια συνώνυμο του ποδοσφαιρικού τμήματος της ομάδας μας. Ξεκίνησε να ασχολείται ενεργά με τον Α.Ο.Π.Η. στα μέσα της δεκαετίας του '80, και από τότε δεν εγκατέλειψε ποτέ το σωματείο. Ήταν πάντα εκεί, να στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις την ομάδα, ως έφορος, ως γενικός αρχηγός, ως προπονητής... Πάντα παρών ακόμα και στα πολύ δύσκολα (μαζί με τον αδερφικό του φίλο Γιάννη Λεκάκη), δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αν ο σύλλογος υπάρχει ακόμη, το οφείλει κατά κύριο λόγο σε εκείνον. Η μεγάλη του αγάπη ήταν τα παιδοεφηβικά τμήματα: Από τα χέρια του πέρασαν γενιές και γενιές ποδοσφαιριστών, που χάρη στον Γιώργο έγιναν πρώτα απ' όλα καλοί άνθρωποι, και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Ο Γιώργος είχε μόνο φίλους. Τόσα χρόνια δεν ακούσαμε πότε κάποιον να λέει άσχημη κουβέντα για εκείνον. Η παρουσία του ενέπνεε σεβασμό και ηρεμία. Ήταν μια από τις πιο αγαπητές και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες στον Όμιλό μας, στον ποδοσφαιρικό Πειραιά, αλλά και στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Πάντα μαυροντυμένος από πάνω μέχρι κάτω (δεν τα έβγαλε ούτε μία μέρα εδώ και δεκαεπτά χρόνια που έχασε τη μητέρα του), αλλά μέσα από αυτά τα μαύρα ρούχα κρυβόταν μια πολύ ζεστή καρδιά. Ήταν επίσης ένας εξαιρετικός καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (φιλόλογος), πάντα αγαπητός από όλους τους μαθητές του.
Αφήνει παρακαταθήκη στον Όμιλο ένα τεράστιο έργο, το οποίο οφείλουμε να συνεχίσουμε. Μας χάρισε υπέροχες αναμνήσεις, ανεπανάληπτες ατάκες (ποιος δεν θυμάται τα "γάντια του μποξ";), φοβέρες εκρήξεις θυμού (που όμως μετά από λίγο μεταλλάσσονταν σε ένα μεγάλο χαμόγελο), αλλά και ατέλειωτες συζητήσεις στο στέκι του, την "Fontana".
Ήταν μόλις 64 ετών. Είχε να δώσει πάρα πολλά ακόμα, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε. Το όνομα του όμως, θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στην ιστορία του Προφήτη Ηλία.
Λένε πως ότι κι αν γίνει, στο τέλος της ημέρας η ζωή συνεχίζεται. Και είναι αλήθεια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η καθημερινότητα θα μας προσπεράσει. Χωρίς τον Γιώργο όμως, η ζωή στον μικρόκοσμο της ομάδας μας, δε θα είναι πότε πια η ίδια. Κάτι θα λείπει, και αυτό το κάτι θα είναι πολύ σημαντικό.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ρέθυμνο. Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό. Δεν είναι απλά κομμάτι της ιστορίας του Προφήτη Ηλία, είναι η ίδια η ιστορία του.
-Η ζωή μερικές φορές είναι σα να μας κάνει πλάκα. Τέλη Γενάρη συναντήθηκα με τον Γιώργο τυχαία στα γραφεία του σωματείου. Κυριακή μεσημέρι και είχε πάει να δει αγώνα στην τηλεόραση (Ατρόμητος-Ολυμπιακός, το θυμάμαι ακόμα). Αφού είπαμε για λίγο τα νέα μας, του θύμισα πως η φετινή είναι χρονιά εκλογών για τον Όμιλο και τον ρώτησα αν θα είναι στο καινούργιο συμβούλιο. Για να γελάσω βέβαια: Τριάντα χρόνια τώρα, ο Γιώργος όταν δεχόταν αυτήν την ερώτηση απαντούσε "εγώ τελείωσα", "βρείτε άλλον", "εμένα ξεχάστε με". Φυσικά κανείς (ούτε κι ο ίδιος του ο εαυτός) δεν τον πίστευε. Εκείνη τη μέρα όμως με εξέπληξε: Έβαλε τα γέλια και μου απάντησε "Ναι ρε πρόεδρε, θα είμαι!". Γέλασα κι εγώ που "μου την έφερε" και έφυγα. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα...
