Με μεγάλη συγκίνηση πληροφορηθήκαμε χθες το βράδυ τον θάνατο του Μιχάλη Λώλου. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Λώλος υπηρετούσε για πάνω από πενήντα χρόνια ένα από τα πιο ιστορικά σωματεία της Αθήνας, τον Αστέρα Εξαρχείων. Αρχικά ως ποδοσφαιριστής, και τα τριαντατρία (συνεχόμενα!) ως προπονητής. Με το πειραϊκό ποδόσφαιρο, και τον Προφήτη Ηλία, δεν είχε φυσικά καμία σχέση. Αποτελούσε όμως μια εμβληματική φυσιογνωμία, για τους λίγους ρομαντικούς που έχουν μείνει και ασχολούνται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Ολόκληρη η ζωή του "γίγα των Εξαρχείων", ήταν ο Αστέρας. Και έσβησε τα ξημερώματα της Τρίτης, μέσα στο καμαράκι που χρησιμοποιούσε η ομάδα για γραφεία. Σήμερα στο "Φως", ο Μ. Γαβαθιώτης έγραψε: "...Δεν είχε κανέναν εχθρό ο Μιχάλης Λώλος. Ήταν ο πιο καλοσυνάτος, ο πιο αθώος, ο πιο αγνός, ο πιο υπομονετικός, ο πιο καλόβολος άνθρωπος που γνώρισα, όχι μόνο μέσα στο βρώμικο αυτό χώρο, αλλα και στην ίδια μου τη ζωή. Ο Λώλος ήταν η αγνότητα μέσα στο βούρκο. Ήταν η ομορφιά μέσα στη χαβούζα."
Στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας, ο Λώλος ευτύχησε να δει την ομάδα του να κερδίζει με 3-2 το Ίλιο, αν και μέχρι το 90' έχανε με 1-2... Δεν είχα ποτέ τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά, αν και εκ των υστέρων μετανιώνω, γιατί σε κάποια παιχνίδια του Αστέρα που είχε τύχει να παρακολουθήσω, δεν πήγα μετά να του σφίξω το χέρι και να του μιλήσω.
Μακάρι ο Αστέρας να πετύχει το φετινό του στόχο, την άνοδο στη Β' Αθηνών, για να χαρεί η ψυχούλα του κυρ-Μιχάλη, από εκεί πάνω που βρίσκεται...
