Η υποχρεωτική παρουσία γιατρού σε όλους τους αγώνες πρωταθλημάτων της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α. ήταν ένα μέτρο που ξεκίνησε πέρυσι, μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου. Ένα μέτρο ολόσωστο και απαραίτητο, πάροτι είναι ένα επιπλέον δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος, που για κάθε σωματείο φτάνει κατά προσέγγιση τα 1.500 ευρώ ανά περίοδο. Οι ομάδες όχι μόνο δέχτηκαν, αλλά υπερθεμάτισαν, εξέφρασαν όμως την αντίθεσή του σε έναν συγκεκριμένο όρο: Η Ένωση επέβαλλε στα σωματεία να μεριμνούν τα ίδια για την παρουσία γιατρού στον αγώνα, όταν είναι γηπεδούχα, σε αντίθετη περίπτωση θα μηδενίζονταν. Αυτό δημιούργησε ένα πρόσθετο "άγχος" στις ομάδες, που "έτρεμαν" μην τύχει κάτι στο γιατρό και δεν έρθει. Πολλά θα μπορούσαν να συμβούν: Να κολλήσει στην κίνηση, να έχει μια έκτακτη επαγγελματική υποχρέωση, να ξεχαστεί, το οτιδήποτε... Είναι κρίμα να την πληρώσει το σωματείο, χωρίς να φταίει. Και μάλιστα υπήρχαν περιπτώσεις, όπου γι' αυτό το λόγο είχαμε μηδενισμούς. Ζητήσαμε λοιπόν η ευθύνη να μην βαραίνει τα σωματεία, αλλά να υπάρχει μια κεντρική διαχείριση από την Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., που εκείνη θα "στέλνει" τους γιατρούς (πάντα βέβαια με οικονομική επιβάρυνση των σωματείων), ώστε να απαλλαγούμε τουλάχιστον από αυτόν τον βραχνά. Η Ένωση παραδέχθηκε το δίκαιο του αιτήματος, δικαιολογήθηκε όμως ότι δεν υπήρχε χρόνος να οργανωθεί (το μέτρο τέθηκε σε ισχύ εσπευσμένα τον Φεβρουάριο), ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ όμως (και όχι μία φορά αλλά σε πολλές περιπτώσεις) να ισχύσει από τη νέα αγωνιστική χρονιά 2015-2016.
Η νέα αγωνιστική χρονιά ήρθε, η Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α. ουδέποτε ασχολήθηκε, και νομοτελειακά ανακοίνωσε πως "Για την αγωνιστική περίοδο 2015-2016, τα Σωματεία έχουν την υποχρέωση να μεριμνούν για την παρουσία ιατρού αγώνα στους αγώνες των ομάδων τους που διεξάγονται στην έδρα τους. Η υποχρέωση των Σωματείων είναι απόλυτα δεσμευτική για τις γηπεδούχες ομάδες και τυχόν παράβασή της έχει ως έννομη συνέπεια την μη διεξαγωγή του αγώνα με υπαιτιότητα της γηπεδούχου ομάδας και την επιβολή της ποινής του μηδενισμού".
Φυσικά και δεν "πέσαμε από τα σύννεφα", καθώς κάτι τέτοιο το περιμέναμε και στους παροικούντες το Σ.Ε.Φ. δεν προκαλεί εντύπωση. Παρότι βέβαια, η λύση ήταν "στο πιάτο μας" (για την ακρίβεια 50 μέτρα μακριά μας -τόσο απέχουν τα γραφεία της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α. από την Ένωση Ποδοσφαίρου): Το σωματείο μας είχε ήδη προτείνει στους "Εσκαναίους" να συνεργαστούν με την υγειονομική επιτροπή της Ε.Π.Σ.Π. που είχε όλη την καλή διάθεση (το γνωρίζουμε αυτό από πρώτο χέρι) αλλά και τον απαιτούμενο αριθμό γιατρών να μας καλύψει.
Όλα αυτά που σας περιγράψαμε δεν είναι τόσο σπουδαία και θα μπορέσουμε να ζήσουμε και με αυτά, αποτελούν όμως την αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο καθώς είναι περιστατικά που αναδεικνύουν με γλαφυρότητα την αντιμετώπιση που έχουν τα σωματεία από την ίδια τους την Ένωση.
Αν η Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α. δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να κάνει κάτι τόσο απλό και αυτονόητο, τι είναι εντέλει αυτό που προσφέρει στα σωματεία της, πέρα από μια απλή -και τις περισσότερες φορές πλημμελή- διοργάνωση πρωταθλημάτων; Συντάχθηκε ποτέ με τα σωματεία στα αιτήματα τους περί "οικονομικής δικαιοσύνης" και κόντρα στον εισπρακτικό μηχανισμό που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια; Διεκδίκησε καλύτερους και περισσότερους αγωνιστικούς χώρους; Βελτίωσε την ποιότητα των πρωταθλημάτων της; Έκανε κάτι για να σταματήσει το μπάχαλο στους συνδέσμους διαιτητών και κριτών; Κάθησε ποτέ να ακούσει τα προβλήματα των σωματείων, όχι με καχυποψία και αποστροφή, αλλά με συγκατάβαση και διάθεση να τα συμμεριστεί;
Ευχόμαστε σε όλους τους παράγοντες των ομάδων (τους γραφικούς όπως μας λένε, και μάλλον έχουν δίκιο) καλή δύναμη, για να βγει κι αυτή η χρονιά, κατά την οποία θα στερήσουμε χρόνο και υλικά αγαθά από τις οικογένειες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ώστε να βρισκόμαστε όλη μέρα σε κάποιο γήπεδο, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάτι που όμως είναι αρκετό για εμάς, και ας μας κρατάει μακριά από τα φώτα. Τίτλους και λεζάντες δε θέλουμε, αυτά τα αφήνουμε στους άλλους...
