Σε προηγούμενη ανάρτησή μας, αναφερθήκαμε στον καταρτισμό του προγράμματος στο κλειστό των Καμινίων, χαρακτηρίζοντας την διαδικασία "εθνικό σκοτωμό". Όσοι από εσάς είστε τακτικοί αναγνώστες του blog, και έχετε εξοικοιωθεί με τον τρόπο γραφής μας, θα καταλάβατε πως ο χαρακτηρισμός περιέχει αρκετή δόση υπερβολής και χιούμορ. Επειδή όμως η είδηση, αλλά και η φράση αυτή καθεαυτή αναπαράχθηκαν από μπασκετικό site, οφείλουμε να επισημάνουμε κάποια πράγματα προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Σε όλα τα γήπεδα και τα γυμναστήρια της Ελλάδας, όταν καταρτίζεται το πρόγραμμα, υπάρχουν διαφωνίες. Πόσο μάλλον στα Καμίνια, στα οποία στοιβάζονται εννέα αγωνιστικά τμήματα. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν κακίζουμε τους φίλους παράγοντες των σωματείων, που ο καθένας τους - όπως και εμείς - παλεύουν για το συμφέρον του σωματείου τους, και καλά κάνουν. Ίσα-ίσα, που αποτελεί έναν μικρό άθλο που κάθε χρόνο, άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα, καταφέρνουμε να βγάζουμε το πρόγραμμα μόνοι μας, και δεν καταφεύγουμε στη λύση του ορισμού από τον Αθλητικό Οργανισμό.
Το πραγματικό πρόβλημα έχει να κάνει με την διαχρονική ανυπαρξία αθλητικών χώρων στον Πειραιά. Παρόμοιος συνωστισμός με τα Καμίνια υπάρχει και στο άλλο κλειστό γυμναστήριο, το "Σαλπέας". Την ίδια στιγμή, το Παπαστρατείο είναι εδώ και πέντε χρόνια κλειστό, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται, και ο Εθνικός Πειραιά, μια ομάδα-σύμβολο για την πόλη μας, "ζητιανεύει" προπονητικές ώρες σε γυμναστήρια άλλων δήμων. Για να μην αναφερθούμε στο ποδόσφαιρο, που 14 ομάδες προπονούνται η μία πάνω στην άλλη στο γήπεδο του ΣΕΦ. Δυστυχώς ο Πειραιάς ήταν πάντα ουραγός σε αυτόν τον τομέα, και ακόμα χειρότερα δε φαίνεται φως στον ορίζοντα. Κάποια στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να γράψουμε πιο αναλυτικά γι' αυτό το μεγάλο "αγκάθι"...
